Αρχές φθινοπώρου, πριν από ένα χρόνο γέννησα την Ευτυχία. Στο σπίτι. Φυσικά δεν ήταν κάτι που είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έκανα.
Μέχρι τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης μου δεν είχα αμφισβητήσει ούτε στιγμή το σύστημα “καλός γυναικολόγος – νοσοκομείο”.
Ομολογώ ότι δεν ήξερα καν τι δουλειά κάνει μια μαία και το καλύτερο στο οποίο ήλπιζα σαν έκβαση ήταν “να μην κάνω καισαρική”. Επιπλέον ήμουν πανευτυχής με την ανακάλυψη της επισκληριδίου. Από μικρή θυμάμαι να τρέμω την ιδέα του πόνου στη γέννα για την οποία φυσικά δεν ήξερα τίποτα (όντας και έγκυος!) πέρα από όσα έβλεπα στην τηλεόραση (ένδειξη της απίστευτης άγνοιας που έχουμε για οτιδήποτε το φυσικό αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα…)
Όλα αυτά άλλαξαν όταν τρεις μήνες πριν την “αναμενόμενη ημερομηνία”, μας κάλεσαν στο σπίτι τους δυο φίλοι για να μας μιλήσουν. Είχαν γεννήσει το αγοράκι τους πριν μία μόλις εβδομάδα στο σπίτι με τη βοήθεια μιας μαίας. Τι μας είπαν; Την εμπειρία τους αλλά και κάποια πράγματα που έθιγαν ευθέως τις αντιλήψεις μας για τα θέματα “τοκετός – γέννα – υποδοχή του μωρού”. Είπαν ότι το θεωρούσαν υποχρέωσή τους να μοιραστούν τα όσα έζησαν και έμαθαν (τώρα πια καταλαβαίνω πώς ένοιωθαν…).
Ο Μύρωνας κι εγώ ακούγαμε με το στόμα ανοιχτό (ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω την άγνοια που είχαμε…). Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ήξερα ότι αυτή είναι η “αλήθεια” – έτσι (πρέπει να) είναι τα πράγματα. Ήξερα επίσης ότι έτρεμα από φόβο. Πώς θα μπορούσα να το κάνω εγώ; (εγώ που χαπακωνόμουν στην πρώτη ένδειξη πόνου…) και μάλιστα σε τρεις μήνες; Τρεις μήνες δεν έφταναν ούτε καν για να χωνέψω την πληροφορία, πόσο μάλλον να προετοιμαστώ για μια τέτοια περιπέτεια (και τι περιπέτεια… – σίγουρα η πιο συγκλονιστική της μέχρι σήμερα ζωής μου!).
Λίγες μέρες μετά ομολόγησα στον Μύρωνα ότι “φοβάμαι, φοβάμαι αλλά το σκέφτομαι, αλλά δεν ξέρω, αυτά είναι για άλλους όχι για μένα, αλλά…”. Και ο Μύρωνας μου είπε ότι είναι δική μου απόφαση, θα υποστηρίξει όποια επιλογή κάνω αλλά να ξέρω ότι είναι έτοιμος και θα ήθελε με όλη του την καρδιά να υποδεχτούμε την μικρή μας στο σπίτι, όμως “είναι δική σου απόφαση…”
Και έτσι άρχισα να διερευνώ την ιδέα της γέννας στο σπίτι, όχι βέβαια με ιδιαίτερη προθυμία αρχικά. Ελπίζοντας στη δυνατότητα μίας μέσης λύσης που θα με έβγαζε από τη δύσκολη θέση (ίσως φυσικό τοκετό στο νοσοκομείο, βλέποντας και κάνοντας;;) τόλμησα να φέρω το θέμα στην επόμενη συνάντηση με τον γιατρό μου. Η συζήτηση διήρκεσε λιγότερο από τρία λεπτά και πήγε κάπως έτσι:
• Γιατρέ, ποια είναι η πολιτική σας σχετικά με τον φυσικό τοκετό; • Τι εννοείς “φυσικό τοκετό”; • Υποθέτω χωρίς παρεμβάσεις – χωρίς πρόκληση, χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς περινεοτομή … • Εγώ χωρίς επισκληρίδιο δεν ξεγεννάω. • ???!! • Δεν έχω καμία όρεξη να σε ακούω να ουρλιάζεις… Εσύ δεν ξέρεις τι πάει να πει φυσικός τοκετός. Δεν έχεις δει γυναίκες να ουρλιάζουν από τον πόνο επί ώρες… Αν αυτό θέλεις να κάνεις, να ξέρεις ότι δεν θα σε περιμένω, θα έρθω στο τέλος… • Οκ… ??! • Και πώς θα σε ράψω χωρίς αναισθησία; • Γιατί; είναι δεδομένο ότι θα σκιστώ; • Αν δεν κάνουμε περινεοτομή, μπορεί να σκιστείς σαν τον Αθανάσιο Διάκο.. • ????????????!!!!!!!! (επείγουσα αλλαγή θέματος) Καλά, ο Μύρωνας μπορεί να είναι μέσα μαζί μου; • – Στο …. (δημόσιο νοσοκομείο) όχι. Στο … (ιδιωτικό) ναι, αν έχεις 5.000…
Μπορεί να φαίνεται υπερβολικά τραβηγμένο αλλά σας ορκίζομαι, άκουσα αυτά ακριβώς τα λόγια! Νομίζω μας είδε να ταλαντευόμαστε και ήθελε να μας κόψει τον αέρα από την αρχή και να μας διαλύσει τη ρομαντική εικόνα ενός εύκολου απόλυτα φυσικού τοκετού.
Βγαίνοντας από το ιατρείο, τόσο ο Μύρωνας όσο κι εγώ ήμασταν τελείως μουδιασμένοι και είχαμε μείνει κυριολεκτικά άφωνοι! Και δεν είναι καθόλου παράξενο ότι όταν ξαναβρήκαμε κουράγιο να μιλήσουμε, τσακωνόμασταν για αρκετή ώρα. Είχαμε γεμίσει ένταση και φόβο. Πολύ πολύ φόβο. Υποθέτω αυτή είναι η επίδραση πολλών γυναικολόγων στις εγκύους. Και είναι λογικό. Η δουλειά τους είναι να ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες κάτι να πάει στραβά. Γι αυτό έχουν εκπαιδευτεί, όχι για να υποστηρίζουν τη γυναίκα να γεννήσει μόνη της (*).
Τελικά, κόντρα στους όποιους φόβους μου, ζητήσαμε το τηλέφωνο της μαίας των φίλων μας και ξεκινήσαμε συναντήσεις μαζί της ενώ παράλληλα αρχίσαμε να ενημερωνόμαστε με όποιο τρόπο μπορούσαμε για τον φυσικό τοκετό και να προετοιμαζόμαστε και για το ενδεχόμενο γέννας στο σπίτι. Χωρίς όμως να έχω πάρει ποτέ απόλυτα ξεκάθαρα μία τέτοια («τρομακτική») απόφαση. Ουσιαστικά πήγαινα μέρα – μέρα…
Ώσπου μία μέρα στις 41 εβδομάδες (8 μέρες μετά την «τελική ημερομηνία») γεννήθηκε η Ευτυχία σε μια πισινούλα στο σαλόνι μας. Χωρίς την παραμικρή παρέμβαση και χωρίς ούτε μία αμυχή (ναι γίνεται κι αυτό!). Με την καταπληκτική υποστήριξη μιας υπέροχης ομάδας: του Μύρωνα, της Έλντας (μαίας) και της Γαίας (βοηθός μητρότητας). Και ναι ομολογώ ότι ο γιατρός μου είχε δίκιο – και «ούρλιαξα» και πόνεσα και όλο αυτό κράτησε όχι μόνο ώρες αλλά ημέρες. Όμως αυτό ήταν το δικό μου ταξίδι μύησης στη μητρότητα που με έκανε να ξεπεράσω φόβους, να ανακαλύψω κρυμμένες δυνάμεις μέσα μου, να ζήσω την απόλυτη ευφορία και να πάρω απίστευτη ενέργεια που με συνοδεύει ακόμα, να μεταμορφωθώ τελικά. Και φυσικά να ξεκινήσω τη σχέση με την κόρη μου με τους καλύτερους όρους. Δεν θα άλλαζα ούτε μία στιγμή…
Της Ελισσάβετ Ναζλή*
(*) Διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ ότι θεωρώ πολύτιμη τη συνεισφορά του γυναικολόγου κατά την παρακολούθηση της εγκυμοσύνης και την επέμβασή του σε περιπτώσεις που τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά. Από αυτή όμως την πρακτική έως τις δεδομένες πια παρεμβάσεις ακόμα και σε υγιείς γυναίκες, ικανές να γεννήσουν απόλυτα φυσικά (για να μη μιλήσω για τις προγραμματισμένες καισαρικές) υπάρχει τεράστια απόσταση που δεν τιμά ούτε τους γυναικολόγους ούτε τις γυναίκες. Εδώ οφείλω βέβαια να πω, παρότι δύσκολα ίσως με πιστέψετε μετά τα παραπάνω, ότι ο γιατρός μου δεν είναι σε καμία περίπτωση σε αυτή την κατηγορία. Τον εκτιμώ πολύ ως έναν εξαιρετικό επιστήμονα κι ας έχουμε διαφορετική άποψη για τον φυσικό τοκετό και του είμαι πραγματικά ευγνώμων, και όχι μόνο για τη δύναμη που μου έδωσε άθελά του…Πηγή: http://www.photodentro.gr/goneis/empeiries/125-embeiria-genna-sto-spiti.html